Ninatta'nın Bileziği

Biri pat diye 'en sevdiğin dizi?' diye sorsa cevabım 'Fleabag' olurdu. Aslına bakılırsa dram, biyografi ve fantastik türlerde daha çok favori dizi ve film sayabilirim. Ama Fleabag favorim çünkü kara komediler nadiren gerekten komiktir. Diğer taraftan bu dizide de dram had safhada. Aşk desen 'best couple of the year' bu çifte gider:

Diziyi izleyeli epey oldu. Ama biraz şekilsel de olsa değerlendirmek istiyorum. Güzel ve yakışıklı olmayan, ama karizmatik başroller her zaman iyidir. Onları izlemeye devam edeceğimiz başka şeyler de vadederler. Bu anlamda tüm kadro çok eğlenceli ve karakteristik özellikleri ile unutulmazdı. Dizi olmadan önce tek kişilik bir tiyatro oyunu olarak ortaya çıkan Fleabag, başrol oyuncusu Phoebe Waller-Bridge'in kendi eseri. O yüzden pek çok kişi Phobe'nin aslında kendini oynadığını iddia ederken; kadıncağız bunun bir karakter olduğuna kimseyi inandıramadı. Çünkü kimse Fleabag ve The Priest aşkının kurgu olduğuna inanmak istemiyor jsdjalkjfj.

Kimi değerlendirmelerde dizinin komedi, kimilerinde aşk hikayesi, kimilerindeyse aile dramı olarak nitelendirildiğini okuyabilirsiniz. Ben son sahnede hıçkırarak ağladığımdan aklımda hep dramatik bir dizi olarak kaldı. Bir yanım Fleabag'i çok aykırı ve rahatsız edici bulurken, diğer yanım tam olarak onun gibi yıkıcı olabileceğini düşünmeksizin özgürce aklından geçeni söylemesini özenerek izledi. Kız kardeşlik takımında yer aldığımdan en çok eğlendiğim sahneler kardeş ilişkilerinde oldu. Beyaz atlı prensimiz The Priest ise bol bol düşündürdü. Bu karakterin ilişkiler, din, yaratıcı, toplum ve kendisi hakkındaki beyin fırtınaları, din adamlarının da senin benim gibi baya baya 'şimdi noluyor ya burada?' dercesine kafa karışıklıkları yaşayabildiğini gösterdi. Bir başka yazımda yere göğe sığdıramayacağım Oscar Wilde'ın Dorian Gray'in Portesi kitabındaki Henry karakteri de beni böyle düşüncelere sevk etmiştir. Sorulması zor soruları kendine soran, bir cevap bulamayan ve bir cevabın olmayabileceği belirsizliğini kabul edebilen aykırı karakterler. 

Ne diziyi anlatıyorum, ne bir spoiler var, ne de bir enteresan trivia. En iyisi kapatmadan önce best break-up sahnemize yer verelim. Olmaz aşka amin demeyen rahibimiz:

 Bitmeyen yazdan selamlar. Bu ara 5 yaşla fazlaca empati yapmaktan kendimi unuttuğum bir dönemdeyim. Yine de arada okuyamasam da dinleme fırsatı bulduğum güzeller güzeli bir kitabı tanıtmak istiyorum. Ölü Canlar.

Evet, kitabı okumaya devam ettiğimi belirtmek isterim. Amacım burada özetleme yapmak değil, büyük bir yanlış anlaşılmayı gidermek. Bazı kitaplar vardır ki kapağıyla, bazen kitaptan alıntılanan cümlelerle okumasanız da okumuşsunuz hissi verir. Hatta daha da fazlası kitapla ilgili kesin bir yargınız oluşur. Örneğin okumadığım Gorki'nin Ana'sı benim için karanlık, fakirlik, keder, açlık vs.vs. Yine Ölü Canlar da gerek ismi gerekse kapağıyla benim için karanlık bir Rus edebiyatı örneğiydi. Gel gelelim kitabı okumaya başlayınca anladım ki Gogol mizaha bulaşmadan yapamıyor. Bayıldığım Rus klasiklerinde olmayan ve bu kitapta olan şey kesinlikle muzip toplum eleştiri olabilir. Erkekler, kadınlar, karı koca ilişkileri, zenginlik, statü ve sahtecilik üzerine öyle tespitler var ki insanların ve toplumların yıllar içinde çok az değiştiğine inanıyorsunuz. Kitabın bir noktasında yazar da dayanamayıp bu konuda kendini eleştirmiş hatta. Öyle gerçekçi bir dedikoducu kadın profilinden bahsediyor ki Rus İmparatorluğu'nun bir yerinde bir kadın çıkıp 'bu adam beni tarif etmiş, peşime adam takıp izlemiş ve hakkımda kitap yazmış diyebilir' demiş. Nitekim Gogol yaşarken başına böyle bir olay geldiğine kitapta satır arasında yer vermiş.